Wykonanie instalacji gazowej – to zadanie wymaga dokładności, precyzji i respektowania reguł bezpieczeństwa – nie można sobie pozwolić na improvisację, gdy w grę wchodzi gaz.
Wstęp wysnuje obraz konieczności uprzedniego przygotowania – zanim ruszysz z montażem, potrzebujesz pozwolenia na budowę i musisz zsynchronizować wykonanie instalacji z momentem przyłączenia do sieci. To nie tylko formalność – to fundament bezpiecznego użytkowania domu.
Wybór rur – stalowe czy miedziane?
W instalacjach wewnętrznych stosuje się rury stalowe (czarne, bez szwu lub ze szwem) albo rury miedziane twarde. Stalowe trzeba spawać lub łączyć gwintami i zabezpieczać – malować dla ochrony przed korozją. Miedziane odpornieją na rdzę, ale pod wpływem ciepła się wydłużają – instalacja musi przewidywać naturalną kompensację. Łączenia w obu przypadkach wymagają uszczelnienia – taśmą teflonową lub pastą uszczelniającą. Wszystkie materiały muszą mieć aktualne dopuszczenia do użytku na polskim rynku.
Prowadzenie przewodów wewnątrz budynku
Przewody gazowe prowadzi się po wierzchu ścian, z możliwością ukrycia – ale tylko w stalowych osłonach lub bruzdach wypełnionych masą tynkarską (stosowane wyłącznie dla stali, bo miedź się nie sprawdzi). Nie wolno ich umieszczać w kanałach wentylacyjnych, dymowych ani w odległości mniejszej niż 25 cm od kanałów spalinowych. Zachowaj dystans co najmniej 60 cm do iskrzących instalacji – czyli elektrycznych – i co najmniej 10 cm od pionów z wodą oraz centralnym ogrzewaniem. Wąskie przestrzenie wymuszają stosowanie rur osłonowych.
Trzeba też pamiętać o kierowaniu – gaz ziemny idzie pod sufitem, gaz płynny przy podłodze – to nie arbitralny podział, ale wynik fizycznych właściwości tych mediów. Kiedy przewód przecina inne instalacje, zachowaj minimum 2 cm odległości. Unikaj długich, prostych odcinków – kompensacja to nie dodatek, to zabezpieczenie.
Piony i przejścia przez przegrody
Rura wchodzi do budynku na wysokości ok. 50 cm nad podłogą piwnicy, w osłonie – stalowej lub z PCV – która chroni przed ruchem osiadania budynku. Taki pion doprowadza gaz na poszczególne kondygnacje. Każdy poziomy odcinek prowadzi się z zachowaniem opisanych wyżej odstępów i zasad.
Przy przejściach przez przegrody należy stosować osłonę oraz zabezpieczać ciągłość instalacji. Nie prowadzi się rur przez fundamenty ani pod nimi.
Podłączenie odbiorników
Do odbiorników – kotłów, ogrzewaczy czy kuchenek – używamy sztywnych przewodów rozdzielających. Połączenie odbywa się przez dwuzłączkę; wyjątkiem jest kuchenka — tu dopuszczalna jest szybkozłączka elastyczna z certyfikatem CE. Dla bezpieczeństwa konieczne są zawór kulowy i tzw. „wyczystka” – zaślepiony trójnik umożliwiający kontrolę i czyszczenie przewodów.
W przypadku urządzeń spalinowych zadbaj o możliwie najkrótszą drogę przewodów i niezmniejszający się przekrój – minimalna długość od przerywacza ciągu do wylotu to 2 m. Przewód musi wyjść ponad dach i mieć czujnik ciśnienia spalin w przerywaczu. Kurek odcinający gaz kuchenki nie powinien znajdować się dalej niż 0,5 m od króćca – dodatkowo urządzenie musi stać nieprędzej niż 0,5 m od okna. Pomiędzy palnikiem a okapem czy szafką – co najmniej 1 m.
Odbiór instalacji – trzy etapy
Zanim gaz popłynie – instalacja musi przejść trzy etapy odbioru:
- Etap I – zgodność wykonania z projektem, wpisy, protokoły, stan komina i wentylacji.
- Etap II – kontrola jakości wykonania: atesty materiałów, mocowania, odległości, zabezpieczenia antykorozyjne i poprawność przejść przez przegrody.
- Etap III – próba szczelności całej instalacji (sprężonym powietrzem) w obecności wykonawcy i inwestora. To warunek podpisania umowy na dostawę gazu.
Sprawdź instalację także w przypadku przerwy w użytkowaniu dłuższej niż 6 miesięcy – ponowny start wymaga kolejnej próby szczelności, a dodatkowo opinia kominiarska na temat przewodów spalinowych i wentylacyjnych. Obie procedury – szczelność i komin – to koszt ok. 200-300 zł każda.
